سید حسین فدایی حسین در گفتگویی درباره تئاتر کودک و همچنین کارگردانی نمایش کودک «غول نخود فرنگی» که توسط اعضای باشگاه تئاتر تجربه حوزه هنری قم آماده شده است، توضیحاتی ارائه کرد.
به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، آخرین فعالیت سید حسین فدایی حسین در حوزه تئاتر کودک، کارگردانی نمایش کودک «غول نخود فرنگی»ست. این اثر توسط اعضای باشگاه تئاتر تجربه حوزه هنری قم آماده اجرا شده و چندی پیش در بیست و هفتمین جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان به عنوان مهمان روی صحنه رفته‌است. فدایی حسین و عوامل باشگاه تئاتر تجربه این روزها نمایش «غول نخود فرنگی» را در تالار هنر تهران به روی صحنه می‌برند که مورد توجه مخاطبان و اهالی تئاتر کودک و نوجوان قرار گرفته است. گفتگویی با این کارگردان شناخته شده تئاتر کودک و نوجوان داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
درباره داستان نمایش «سینا و غول نخود فرنگی» برایمان بگوئید.
داستان نمایش «سینا و غول نخودفرنگی» به یک خانواده‌ی چهار نفره مربوط می‌شود که پدر و مادر به دلیل کار و مشغله‌ی زیاد و درگیر بودن با فضای مجازی فرصتی برای تفریح و سرگرمی ندارند و همین باعث دوری و جدایی اعضای خانواده از هم شده است. از طرف دیگر سینا پسر خانواده که از قضا از نخودفرنگی بدش می‌آید آرزو می‌کند کاش یک غول داشت که می‌توانست هر کاری ازش می‌خواست را انجام دهد. همین آرزو باعث می‌شود سروکله‌ی غول نخودفرنگی در خانه پیدا شود و ماجراهای جالبی در خانه اتفاق بیفتد.
چه شد که به فکر نوشتن این نمایش افتادید؟
چند سال پیش دوستی از خارج کشور تعدادی نمایشنامه برایم فرستاد که قصه‌ی یکی از آن‌ها جالب بود. قصه مربوط به آرزوی یک پسربچه می‌شد برای داشتن یه موجود قدرتمند که بتواند با آن همه‌ی کارهایی که دوست دارد را انجام دهد. هم‌خوانی قصه‌ی این اثر با شرایط کنونی و درگیری والدین و حتی بچه‌ها با فضای مجازی، باعث شکل‌گیری نمایشنامه‌ی «سینا و غول نخودفرنگی» شد.
شما سال‌هاست که درحوزه نمایش کودک و نوجوان کار می‌کنید. این حوزه چه دارد که این همه سال شما را درگیر خود کرده؟
آغاز فعالیت من در حوزه‌ی تئاتر در زمان نوجوانی و در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود. بنابراین تأثیر و لذت این فعالیت را با همه‌ی وجودم لمس کردم طوری که الآن به جرأت می‌توانم بگویم اگر تئاتر کودک و نوجوان نبود، شاید تا این اندازه به فعالیت تئاتر نمی‌پرداختم. در حال حاضر تمام دغدغه‌ی من تئاتر کودک و نوجوان هست و اصلا به فعالیت دیگری نمی‌توانم فکر کنم. تئاتر کودک و نوجوان از نظر من هم یک فعالیت لذت‌بخش است و هم اثرگذار و ارزشمند. تئاتر کودک و نوجوان در بین سایر گونه‌های نمایش مشتاق‌ترین و فعال‌ترین تماشاگر را دارد و از طرف دیگر بیشترین تعداد مخاطب هم به این نوع نمایش اختصاص دارد. البته این حرف معنی‌اش این نیست که الآن مخاطبان کودک و نوجوان ما بیشتر از بزرگسالان هستن بلکه حرف درمورد ظرفیت فوق‌العاده‌ای هست که در چنین مخاطبانی وجود دارد. مطمئن هستم اگه به تعداد مناطق شهرداری در سراسر کشور سالن تئاتر وجود داشته باشد و نمایش‌های مناسب بچه‌ها در این سالن‌ها اجرا شود، در تمام طول سال این سالن‌ها از تماشاگر پر می‌شود و این نشان دهنده‌ی ظرفیت بالای مخاطبان کودک و نوجوان است. بنابراین حیف است که از چنین ظرفیتی استفاده نشود.
تاثیر جشنواره بین المللی تئاتر کودک نوجوان همدان در این سال‌ها بر آثار و تولیدات نمایش کودک و نوجوان چه بوده‌است؟
به طور کلی من تأثیر جشنواره‌ها را با شیوه‌ای که سال‌های سال است برگزار می‌شود در حد محرک اولیه برای تولید اثر می‌دانم. مثل جرقه‌ای که برای روشن شدن یک شعله زده می‌شود ولی بعد از آن دیگر حمایت و توجهی به آثار تولید شده و شعله‌های روشن شده نمی‌شود. به همین دلیل جشنواره در حد یه رویداد مقطعی برای یک بازه‌ی زمانی کوتاه‌مدت باقی می‌ماند و نمی‌تواند به جریان تبدیل شود. به این ترتیب حتی اگر شاهد برگزاری جشنواره‌ای باکیفیت باشیم تأثیر این کیفیت در حد روزهای برگزاری جشنواره باقی می‌ماند و حتی روی کارهای اجراشده در همان جشنواره هم تأثیر نمی‌گذارد چرا که معمولن کسی کار دیگری را نمی‌بیند و اگر هم ببیند از آنجایی که معمولا نگاه گروه‌ها به همدیگر از جایگاه رقیب هست بیشتر معایب و نواقص دیده می‌شود و همین حس رقابت گاهی باعث چشم و هم‌چشمی بین گروه‌ها می‌شود.
از طرف دیگر از آنجایی که جشنواره‌ها در یک بازه‌ی زمانی کوتاه از انتشار فراخوان تا برگزاری اتفاق می‌افتد گروه‌های نمایشی فشار زیادی را در مدت زمان کوتاهی تحمل می‌کنند و این معمولا روی کیفیت کارها تأثیر بدی می‌گذارد. درحالی‌که اگر پروسه‌ی تولید و اجرا شکل طبیعی خودش را طی کند و گروه‌ها فرصت کافی روی تولید اثر داشته باشند می‌تواند روی کیفیت آثارشون تأثیر زیادی بگذارد.
و آخرین نکته وجه آموزشی جشنواره هست که معمولا فقط در کارگاه‌های زمان برگزاری جشنواره خلاصه می‌شود که البته بسیاری از گروه‌ها به خاطر درگیری برای اجرای کارهایشان، مجال کافی برای حضور در کارگاه‌های آموزشی جشنواره را ندارند. اما اگر این کارگاه‌ها یا در فرصت‌های آموزشی قبل از آغاز جشنواره و در طول مسیر تولید برای گروه‌ها برگزار شود و یا با اعزام کارشناس به محل تمرین گروه‌ها آموزش‌های لازم به آن‌ها داده شود، آموزش‌ها می‌تواند جنبه تخصصی‌تر و مؤثرتری داشته باشد.
در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان جای چه چیزی خالی‌ست؟
جشنواره به دلیل شکل برگزاری فرصت کمی را برای حضور حداکثری مخاطبان ایجاد می‌کند. چون در مدت زمان کوتاه گروه‌های زیادی از داخل و خارج کشور به جشنواره می‌آیند و به دلیل کمبود زمان و امکانات، تماشاگر چندانی نمی‌تواند از نمایش‌های شرکت‌کننده در جشنواره استفاده کنند. همان‌طور که گفتم حتی خود گروه‌های نمایشی فرصت دیدن کارهای همدیگر را ندارند. چون باز هم به دلیل کمبود امکان پذیرایی و استقرار گروه‌های اجرایی، معمولا گروه‌ها فقط در مدت اجرای کارشان مثلا یک یا دو روز در جشنواره حضور دارند و باید بعد از اجرایشان به شهر خودشان برگردند و این فرصت تماشای آثار دیگران و گفتگو و تبادل تجربه بین گروه‌ها را ایجاد نمی‌کند. درحالی‌که یکی از مزیت‌ها و کارکردهای جشنواره‌ها همین ارتباط بین گروه‌های اجرایی و استفاده از کارهای دیگران است.
انتهای پیام/
نظر شما